Daar waren ze! Pap, Frans en Peter. Alle drie nog een beetje tipsy van de lekkere drankjes in het vliegtuig. Ze hadden een heerlijke vlucht achter de rug.
Snel de buikjes gaan vullen bij onze Javaanse vriend. Ze vonden het lekker! Vooral de Saoto-soep, of course. Ze zijn dik twee weken gebleven. We hebben heerlijke dagen gehad. Genoten van de lieve mensen, het heerlijke eten, de stad en de mooie natuur. They lost their hearts to! Vooral aan het binnenland.
Eva en ik hebben Suriname al binnenstebuiten gekeerd dus de mannen hebben een aantal dingen met z’n drietjes ondernomen.
Wel zijn we met z’n allen naar Nickerie gereisd. Nickerie is de tweede grootste stad van Suriname.
Nickerie heeft als hoofdstad Nieuw-Nickerie. Er liggen velen rijstvelden.
Onderweg naar Nickerie zijn we in een aantal steden gestopt;
Sarramaca met als hoofdstad  Groningen; Landbouwdistrict.
Coroni met als hoofdstad  Totness; Cocosdistrict.
Aangekomen in Nickerie zijn we naar de plaatselijke markt geweest. Hierna met een bootje naar het meer, Bigi Pan. Onderweg hebben we vele vogels gezien! Ook de bekende Rode Ibis en Flamingo’s.
We hebben geluncht in een huis op het water en in de hangmatten gelegen.
De reis terug duurde best wel lang. Iedereen was moe want we waren al vanaf 06.00 uur onderweg.
Lekker tutten in de boot/auto dus. Lange maar leerzame dag. Weer heel veel dingen mogen zien.

De volgende dag zijn we plantages gaan bezichtigen. Deze lagen allemaal in Commewijne.
Allereerst Mariënburg, een voormalige suikerrietplantage, -fabriek en kampong.
Deze plek heeft indruk op mij gemaakt. Ook door de gruwelijke geschiedenis.
Een spookachtige plek.
Hierna na Frederiksdorp, een oude koffieplantage. Tegenwoordig een mooi gerestaureerd hotel.
And last but not least, Peperpot, ook een voormalige koffieplantage.

Time was flying en de mannen moesten weer terug naar Nederland, brrr.
We namen nu minder zwaar beladen afscheid omdat het niet meer zolang duurt voordat ík terug keer. Byebye, tot snel dus!

Alle bezoekjes achter de rug en Curaçao zat eraan te komen!
Eerst nog een aantal zaakjes regelen, waaronder ons katje. Via via hebben we een huis gevonden voor haar. Daar groeit ze nu op en kan ze ravotten met nog drie andere kleine kittens.

Ik heb wel eens gedacht, wanneer krijgen we een beetje pech. Alles was ‘too good to be true’.
Nou die pech begon, donderdag 4 februari, om 04.00 u. Aangekomen op het vliegveld. Yaays, we gaan naar Curaçao. We zouden vliegen om 07.00 u. Om 11.00 u zaten de dames nog te wachten en werd er omgeroepen dat de vlucht niet doorging en er morgen weer een nieuwe dag was. OMG, HELL NO. Zo dachten de Surinamers natuurlijk ook en iedereen kwam in opstand. WO1 brak uit.
Ik ben blij dat ik niet alles verstond, want ohw, wat kunnen die mensen schreeuwen en vloeken. We kregen voor elkaar dat er diezelfde avond nog gevlogen zou worden, om 22.30 u. Bussen werden ingezet naar de stad, hierop hebben we gewacht tot 14.00 u ’s middags. Aangekomen in het hotel, waren er geen kamers meer voor ons. Alles weer inladen en hops, door naar een ander hotel. Daar hadden we nog twee uurtjes voordat we weer werden opgehaald. Het was best gezellig. Het hele vliegtuig bestond uit een wolfpack tegen Insel Air. Eva en ik hebben ieder een uur onder het WARME water staan spartelen en daarna gedineerd. Terug in de rammel bus met z’n allen, op naar het vliegveld. Daar aangekomen kregen de doorreizigers te horen dat ze níet meekonden.
WO2 brak uit. Uiteindelijk mochten ze tóch mee en stegen we op rond 00.00 u. We kwamen twee uur laten aan in Curacao, en waren al 24 u wakker. (Nergens kunnen slapen want overal stond de airco op graden Ijsland).
Nu nog een taxi nemen naar ons huis. Die zouden we krijgen voor 35 USD. Er kwam een walrus van 4 bij 5 meter aangewalst en vertelde ons dat de taxi 65 zou kosten. We waren met drie man.
Oke, ook dit nog? *&%$#*(&^%$%$^*
Ik zocht verder en kreeg al snel een taxi voor 35 USD. We stapten in, althans, dat probeerden we totdat die vadsige olifant ons kwam toebrullen dat dit niet mogelijk was, hij stond hier eerst en anders sliepen we maar op het vliegveld. We konden niet veel en zijn maar ingestapt bij hem, met mijn haren rechtop van woede. Finally arrived, 03.00 u. Dit was de ergste dag van mijn leven. Gru-we-lijk!

We hadden dus een dag minder op Curaçao, maar hebben alles eruit gehaald. Wat een toptijd, Curaçao helemaal gezien! Ook was het carnaval, heel exotisch en swingend.
We hebben gelachen met de mensen, lekker gegeten en genoten van de mooie strandjes.
Een super vakantieland maar ik ben blij met Suriname als mijn stage keuze. Curaçao is mooi maar klein. En stappen is in Suriname veel leuker, hihi.

Tijdens de terugreis hebben we, thank god, geen vertraging gehad. Wel mochten we Suriname niet meer in. Er miste een stempel in ons paspoort. Een stempel die wij als stagiaires nooit kunnen krijgen maar deze man wilde dit niet snappen. Na een hoop gebakkelei moesten wij ons binnen een paar dagen melden bij de militaire korps politie. Oke, dat doen we ook nog wel. Trouwens niet verkeerd geweest hoor, al die mannen in pak. Geregeld.

De laatste dagen zijn aangebroken. Nog een paar dagen naar stage en dan nog een kleine vakantie vieren in Su/afscheid nemen van ons thuis.
Hierover zal ik nog een klein verslagje maken, wanneer ik 9 uurtjes lang terug vlieg naar Nederland.

Kusjes,
Dien.